Abstract
In Of Quadrature by Ordinates (1695), Isaac Newton tried two methods for obtaining the Newton–Cotes formulae. The first method is extrapolation and the second one is the method of undetermined coefficients using the quadrature of monomials. The first method provides \(n\)-ordinate Newton–Cotes formulae only for cases in which \(n=3,4\) and 5. However this method provides another important formulae if the ratios of errors are corrected. It is proved that the second method is correct and provides the Newton–Cotes formulae. Present significance of each of the methods is given.
Similar content being viewed by others
Notes
Newton did not translate the first sentence into Latin.
Cas. 1. Si dentur duæ tantū ordinatæ \(\textit{AK}, \textit{BL}\) fac aream
$$\begin{aligned} \textit{AKLB}=\frac{\textit{AK}+\textit{BL}}{2}\textit{AB} \end{aligned}$$Cas. 2. Si dentur tres \(\textit{AK},\textit{BL}, \textit{CM}\), dic \(\displaystyle \frac{\textit{AK}+\textit{CM}}{2}\textit{AC}=\square \, \textit{AM},\) et rursus \(\displaystyle \frac{\textit{AK}+\textit{BL}}{4}+\frac{\textit{BL}+\textit{CM}}{4}\) in \(\textit{AC}=\textit{AK}+2\textit{BL}+\textit{CM}\) in \(\frac{1}{4}\textit{AC}=\square \,\textit{AM}\) (per Cas. 1) et errorem solutionis prioris esse ad errorem solutionis posterioris ut \(\textit{AC}^{q}\) ad \(\textit{AB}^{q}\) seu 4 ad 1 adeoque solutionum differentiam \(\displaystyle \frac{\textit{AK}-2\textit{BL}+\textit{CM}}{4}\textit{AC}\) esse ad errorem posterioris ut 3 ad 1, et error posterioris erit \(\displaystyle \frac{\textit{AK}-2\textit{BL}+\textit{CM}}{12}\textit{AC}.\) Aufer hunc errorem et solutio posterior evadet
$$\begin{aligned} \frac{\textit{AK}+4\textit{BL}+\textit{CM}}{6}\textit{AC}=\square \, \textit{AM}.\,\text{ Solutio } \ \mathrm{qu{\ae }sita.} \end{aligned}$$Cas. 3. Si dentur 4 Ordinatæ AK, BL, CM, DN: dic \( \frac{\textit{AK}+\textit{DN}}{2}\textit{AD}=\square \,\textit{AN}.\) Item \( \frac{\textit{AK}+\textit{BL}}{6}+\frac{\textit{BL}+\textit{CM}}{6}+\frac{\textit{CM}+\textit{DN}}{6}\) in \(\textit{AD}\) (id est \( \frac{\textit{AK}+2\textit{BL}+2\textit{CM}+\textit{DN}}{6}\textit{AD})=\square \,\textit{AN}.\) Et solutionū errores erunt ut \(\textit{AD}^{q}\) ad \(\textit{AB}^{q}\) seu 9 ad 1 adeoque errorum differentia (quæ est solutionū differentia \(\frac{2\textit{AK}-2\textit{BL}-2\textit{CM}+2\textit{DN}}{8}\textit{AD}\)) erit ad errorem posterioris ut 8 ad 1. Aufer hunc errorem et posterior manebit
$$\begin{aligned} \frac{\textit{AK}+3\textit{BL}+3\textit{CM}+\textit{DN}}{8}AD=\square \, AN. \end{aligned}$$Cas. 4. Si dentur 5 Ordinatæ, dic (per Cas.2)
$$\begin{aligned} \frac{\textit{AK}+4\textit{CM}+\textit{EO}}{6}\textit{AE}=\square \,\textit{AO}. \end{aligned}$$Item \(\displaystyle \frac{\textit{AK}+4\textit{BL}+\textit{CM}}{12}+\frac{\textit{CM}+4\textit{DN}+\textit{EO}}{12}\) in \(\textit{AE}=\square \,\textit{AO}\) et errores esse ut \(\textit{AE}^{q}\) ad \(\textit{AB}^{q}\) seu 16 ad 1\({}_{[,]}\) et cum errorum differentia sit
$$\begin{aligned} \frac{\textit{AK}-4\textit{BL}+6\textit{CM}-4\textit{DN}+\textit{EO}}{12}\textit{AE} \end{aligned}$$error minoris erit \(\displaystyle \frac{\textit{AK}-4\textit{BL}+6\textit{CM}-4\textit{DN}+\textit{EO}}{180}\textit{AE}\) quem aufer et manebit
$$\begin{aligned} \frac{7\textit{AK}+32\textit{BL}+12\textit{CM}+32\textit{DN}+7\textit{EO}}{90}\textit{AE}=\square \,\textit{AO}. \end{aligned}$$Cas. 5. Eodem modo si dentur 7 Ordinatæ, fiet
$$\begin{aligned} \frac{17\textit{AK}+54\textit{BL}+51\textit{CM}+36\textit{DN}+51\textit{EO}+54\textit{FP}+17\textit{GQ}}{280}\textit{AG}=\square \,\textit{AQ}. \end{aligned}$$Cas. 6. Et si dentur 9, fiet
$$\begin{aligned}&217\textit{AK}+1024\textit{BL}+352\textit{CM}+1024\textit{DN}+436\textit{EO}\\&\frac{\qquad \qquad +1024\textit{FP}+352\textit{GQ}+1024\textit{HR}+217\textit{IS}}{5670}\textit{AI}=\square \,\textit{AS}. \end{aligned}$$Hæ sunt quadraturæ Parabolæ quæ per terminos Ordinatarum omniū transit.
Investigantur etiam hæ quadraturæ in hunc modum. Sit \(a\) summa Ordinatæ primæ et ultimæ, \(b\) summa secundæ et penultimæ\({}_{[,]}\) \(c\) tertiæ & antepenultimæ\({}_{[,]}\) \(d\) summa 4\({}^{\text{ tae }}\) a principio et quartæ a fine\({}_{[,]}\) [\(e\)] summa quintæ a principio et quintæ a fine &c\({}_{[,]}\) \(m\) Ordinata media et Abscissa \(A\) et sit
$$\begin{aligned} \frac{za+yb+xc+vd+te+sm}{2z+2y+2x+2v+2t+s}A=\square ^{\ae } \mathrm{qu{\ae }sit{\ae },} \end{aligned}$$et pro ordinatis primo scribantur termini totidem primi hujus seriei numerorū quadratorum 0.1.4, 9.16.25 &c\({}_{[,]}\) dein termini totidem primi hujus cubicorum 0.1.8.27.64.125 &c\({}_{[,]}\) dein totidem hujus quadrato-quadraticorū 0.1.16.81.256.&c pergendo (si opus est) ad tot series una dempta quot sunt incognitæ quantitates \(z, y, x, v\) &c, et pro quadratura quæsita scribe quadraturam Parabolæ cui hæ ordinatæ congruunt. Et provenient æquationes ex quibus collatis determinabuntur \(z, y, x\) &c.
Ut si Ordinatæ sint quatuor, pono \( a=0+9\ { \& }\ b=1+4. A=3\) et quadraturam\(=9\). Sic fit \(\small \frac{9z+5y}{2z+2y}\times 3=9.\) et inde \(y=3z\). Igitur pro \(y\) scribo \(3z\) et æquatio \(\small \frac{za+yb}{2z+2y}A=\square \) fit \(\displaystyle \tfrac{a+3b}{8}A=\square .\) ut in casu tertio.
Rursus si ordinatæ sint quinque pono \(a=0+16, b=1+9, c=4. A=4, \square =\frac{64}{3}.\) Et sic fit \(\small \frac{16z+10y+4s}{2z+2y+s}\times 4=\frac{64}{3}\) seu \(8z=y+2s.\) Rursus pono
$$\begin{aligned} a=0+64, b=1+27, c=8,A=4 \text{ et } \square =64. \end{aligned}$$et sic fit \(\small \frac{64z+28y+8s}{2z+2y+s}\times 4=64.\) seu \(8z=y+2s\) ut supra. Pono igitur [\(a=0+256, b=1+81, c=16, A=4\) et \(\small \square =\frac{1024}{5}.\) Et sic fit
$$\begin{aligned} \frac{256z+82y+16s}{2z+2y+s}\times 4=\frac{1024}{5} \end{aligned}$$seu \(384z-88s=51y=408z-102s,\) hoc est \(14s=24z\) sive \(7s=12z\) adeoque \(7y=32z.\) Igitur pro \(s\) et \(y\) scribo \(\frac{12}{7}z\) et \(\frac{32}{7}z\) respective et æquatio
$$\begin{aligned} \frac{za+yb+sm}{2z+2y+s}A=\square \text{ fit } \frac{7a+32b+12m}{90}[A]=\square \end{aligned}$$ut in casu quarto.]
References
Cajori, Florian. 1947. Sir Isaac Newton’s Mathematical Principles: Of Natural Philosophy and his system of the world. Berkeley: University of California Press.
Davis, Philip, and Rabinowitz, Philip. 1984. Methods of numerical integration, 2nd ed. Orlando: Academic Press.
Fraser, Duncan C. 1927. Newton’s Interpolation Formulas. London: Reprinted in Bibliolife.
Gregory, James. 1668. Exercitationes geometricae. http://books.google.co.uk/.
Huygens, Christian. 1654. De Circuli Magnitudine Inventa. Lugd. Batavia. http://books.google.com/.
Milne, R.M. 1903. Extension of Huygens’ approximation to a circle arc. Mathematical Gazette 2: 309–311.
Milne-Thomson, L.M. 1933. The calculus of finite differences. New York: Macmillan.
Newton, Isaac. 1744. Methodus Differentialis 1711. In Isaaci Newtoni, Equitis Aurati, Opuscula Mathematica, philosophica et philologica, Collegit partímque Latinè vertit ac recensuit Joh, Castillioneus Jurisconsultus. Lausannæ & Geneva: Apud Marcum-Michaelem Bousquet.
Osada, Naoki. 2012. The early history of convergence acceleration methods. Numerical Algorithms 60: 205–221. doi:10.1007/s11075-012-9539-0.
Ralston, Anthony, and Rabinowitz, Philip. 1978. A first course in numerical analysis, 2nd ed. New York: McGraw-Hill.
Romberg, Werner. 1955. Vereinfachte numerishe Integration. Det Kongelige Norske Videnskabers Selskabs Forhandlinger, Bind 28: 30–36.
Rudio, Ferdinand. 1892. Archimedes, Huygens, Lambert, Legendre. Teubner: Vier Abhandlungen Über die Kreismessung.
Sheppard, W.F. 1900. Some quadrature formulae. Proc. London Math. Soc. 32: 258–277.
Turnbull, Herbert Westren. 1959. The correspondences of Isaac Newton, vol. 1. Cambridge: Cambridge University Press.
Turnbull, Herbert Westren. 1960. The correspondences of Isaac Newton, vol. 2. Cambridge: Cambridge University Press.
Whiteside, Derek T. 1961. Patterns of mathematical thought in the later seventeenth century. Archive Hist. Exact Sci. 1: 179–388.
Whiteside, Derek T. 1971. The Mathematical Papers of Isaac Newton, vol. IV. Cambridge: Cambridge University Press.
Whiteside, Derek T. 1976. The Mathematical Papers of Isaac Newton, vol. VII. Cambridge: Cambridge University Press.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Additional information
Communicated by : Niccolò Guicciardini.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Osada, N. Isaac Newton’s ‘Of Quadrature by Ordinates’. Arch. Hist. Exact Sci. 67, 457–476 (2013). https://doi.org/10.1007/s00407-013-0117-1
Received:
Published:
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/s00407-013-0117-1