Abstract
Noone’s chapter deals with the issue of what the “primordial” object of our intellective cognition is, contrasting Buridan’s position with that of John Duns Scotus (c. 1266–1308), perhaps, the most influential author on the issue after Aquinas. The chapter argues that, on the question of whether Buridan was influenced by Scotus on the primum cognitum, there is some slight, but not overwhelming, evidence that Buridan knew arguments similar to those advanced by Scotus, but none that show in a detailed manner any important influence of Scotus’s theory. The chapter concludes that we have, at the level of empirical psychology, some convergence between the two thinkers; however, at the level of ontology and the metaphysical underpinnings of human thought, Buridan and Scotus are quite far apart. Indeed, it would seem that Buridan only thinks about the related issues in terms of a new, nominalist paradigm, simply leaving the original problematic behind.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Access this chapter
Tax calculation will be finalised at checkout
Purchases are for personal use only
Notes
- 1.
An Essay Concerning Human Understanding (Winkler [1996, 4]).
- 2.
Aristotle, META I.1, 981a14-981b13 (AL XXV3.2 12–13); ANPOST II.19, 100a4-100b17 (AL IV4 342–343); PHYS I.1, 184a19-184b14 (AL VII1.2 7–8).
- 3.
- 4.
- 5.
- 6.
“Respondeo dicendum quod in cognitione nostri intellectus duo oportet considerare. Primo quidem, quod cognitio intellectiva aliquo modo a sensitiva primordium sumit. Et quia sensus est singularium, intellectus autem universalium, necesse est quod cognitio singularium, quoad nos, prior sit quam universalium cognitio. Secundo oportet considerare quod intellectus noster de potentia in actum procedit. Omne autem quod procedit de potentia in actum, prius pervenit ad actum incompletum, qui est medius inter potentiam et actum, quam ad actum perfectum. Actus autem perfectus ad quem pervenit intellectus est scientia completa, per quam distincte et determinate res cognoscuntur. Actus autem incompletus est scientia imperfecta, per quam sciuntur res indistincte sub quadam confusione. Quod enim sic cognoscitur, secundum quid cognoscitur in actu, et quodammodo in potentia. Unde Philosophus dicit, in i physic., quod sunt primo nobis manifesta et certa confusa magis; posterius autem cognoscimus distinguendo distincte principia et elementa” (Leonina, 336a).
- 7.
See Aquinas, ST I, q. 5 art. 3 corp: “Primo autem in conceptione intellectus cadit ens, quia secundum hoc unumquodque cognoscibile est, inquantum est actu, ut dicitur in IX Metaphy. Unde ens est proprium obiectum intellectus et sic est primum intelligibile, sicut sonus est primum audibile” (Leonina, 58a); ST I, q. 87 art. 3 ad 1: “Ad primum ergo dicendum quod obiectum intellectus est commune quoddam, scilicet, ens et verum, sub quo comprehenduntur etiam ipse actus intelligendi. Unde intellectus potest suum actum intelligere. Sed non primo;: quia nec primum obiectum intellectus nostri, secundum praesentem statum, est quodlibet ens et verum, sed ens et verum consideratum in rebus materialibus…, ex quibus in cognitionem omnium aliorum devenit” (Leonina, 361b).
- 8.
“Manifestum est autem quod cognoscere aliquid in quo plura continentur, sine hoc quod habeatur propria notitia uniuscuiusque eorum quae continentur in illo, est cognoscere aliquid sub confusione quadam. Sic autem potest cognosci tam totum universale, in quo partes continentur in potentia, quam etiam totum integrale: utrumque enim totum potest cognosci in quadam confusione, sine hoc quod partes distincte cognoscantur. Cognoscere autem distincte id quod continetur in toto universali, est habere cognitionem de re minus communi—sicut cognoscere animal indistincte est cognoscere animal inquantum est animal, cognoscere autem animal distincte est cognoscere animal inquantum est animal rationale vel irrationale, quod est cognoscere hominem vel leonem. Prius igitur occurrit intellectui nostro cognoscere animal quam cognoscere hominem, et eadem ratio est si comparemus quodcumque magis universale ad minus universale” (Leonina, 336a–b).
- 9.
“Thomas faciens illud argumentum deceptus fuit per hoc quod non distinxit inter cognoscere aliquid confuse et distincte et distinctum. Verum enim est quod cognoscere aliquid confuse, scilicet minus universale, est medium inter ignorantiam puram et cognitionem eius distinctam, et sic cognitio alicuius confusa prior est cognitione eius distincta. Sed propter hoc non sequitur quod cognitio confusi, id est magis universalis, sit prior cognitione distincti, id est minus universalis, nisi loquendo de cognitione distincta…” (Noone et al. [2006, 154]).
- 10.
Noone et al. (2006, 148).
- 11.
- 12.
Item, si semper intelligamus magis universale prius quam singulare aliquod quod subito movet sensum, erit magnum tempus antequam possumus cognoscere eius speciem specialissimam, quia oportet prius cognoscere omnia eius superiora essentialia, quae, cum sint multa, non possunt in instanti cognosci; hoc autem manifeste patet esse falsum; igitur, etc” (Noone et al. [2006, 149]).
- 13.
Noone et al. (2006, 148).
- 14.
Balić et al. (1960, 254–255). At n. 79 Scotus writes: “Et secundum hoc tenet ratio communis, quae assignatur, quod confusa sint primo cognita, quia cognitio confusa media est inter cognitionem distinctam et potentialem; sed medium est in quod prius venit intellectus quam in ultimum; igitur prius acquiritur cognitio confusa quam determinata, praecipue cum intellectus noster procedat de imperfecto ad perfectum. Et hoc verum est Sed tamen non sequitur quod confusum sit nobis primo cognitum cognitione confusa. Unde patet quod totus ordo cognitionis confusae praecedit totum ordinem cognitionis distinctae secundum prioritatem originis. Et haec dicta sunt de cognitione actuali (Balić et al. [1960, 255]).”
- 15.
“Sic in proposito: species prius cognoscitur indistincte—scilicet in cognoscendo quid dicitur per nomen vel in suo universali; sed cognito universali distincte, tunc per eius divisionem et contractionem—per additionem differentiae—fit reditus ad cognoscendum speciem distincte.” See also In DA, q. 16, n. 25: “dicendum quod Philosophus I Physicorum intendit dare modum deveniendi in cognitionem distinctam; et hoc est per divisionem magis universalis et magis confusi, quod tamen est prius notum nobis cognitione distincta.”
- 16.
Notice that no mention is made of the problem when Scotus answers the objection quoting the key text in Avicenna; Scotus simply says that being and unity are first impressed upon our souls in the order of distinct cognition. See In DA q. 16, n. 26 [Noone et al. [2006, 154]).
- 17.
Honnefelder (1979, 161).
- 18.
“[haec distinctio] est similis illi qua distinguitur apud philosophos scientia ut habitus, scientia ut actus. Non tamen est eadem, quia illi non ponunt esse habitualem scientiam nisi eorum quae aliquando intellecta fuerunt actuali cogitativa, nec ponunt forte quod illa intelligantur quae solum habitu sciuntur. Quorum contrarium vult Augustinus in praedictis locis et lib. XIV De Trinitate cap. 13” (Leibold [1992]). Kilwardby is referring to the doctrine of notitia abdita in Augustine’s texts. See Augustine, De Trinitate XIV c. 7 n. 9 (CCL 50A 433–4).
- 19.
“Cum igitur istae formae habituales, si essent distinctae, natae essent perficere intellectum ordine quodam, ita quod confusum prius, quia intellectus noster procedit ab imperfecto ad perfectum,—igitur eodem modo nunc, si includuntur plura in eodem, universalius erit prius cognitum habitualiter. Ad hoc est auctoritas Avicennae I Metaphysicae cap. 5: “Ens et res sunt quae primo imprimuntur in anima prima impressione”, et loquitur ibi de impressione habituali.—Et eodem modo quae sunt propinquiora eis, sunt prius nota habitualiter quam quae sunt remotiora” (Balić et al. [1960, 255]).
- 20.
“...dico quod principia dupliciter possunt esse nota. Uno modo notitia confusa, ut si termini confuse apprehendantur per sensum et experientiam, et hoc sufficit ad scientiam terminorum in scientia qualibet speciali, ut quod linea sit longitudo, ignorando utrum quiditas eius sit substantia, quantitas, vel qualitas etc. Alio modo possunt cognosci notitia distincta, sciendo ad quod genus pertinet quiditas eorum, cum definitiones terminorum distincte cognoscuntur ex evidentia terminorum. Et hoc contingit per scientiam metaphysicalem dividendo et componendo. Et sic omnes scientiae possunt dici sibi subalternatae, scilicet, metaphysicae. Et ideo, habita scientia metaphysicae, perfectius cognoscuntur principia cuiuslibet scientiae quam nata sint cognosci in illa scientia per principia propria. Et per consequns perfectius habetur quaelibet alia scientia, habita metaphysica” (Wolter and Bychcov [2004, 56–57]).
- 21.
See also QPHYS I, q. 7 ‘Responsio ad opinionem aliorum.’
- 22.
“Et ob hoc dico corollarie esse credendum quod tu non potes cognoscere Aristotelem per modum simpliciter singularem, quia numquam novisti eum per modum existentis in prospectu tuo. Unde verum est quod tu bene cognoscis singulariter hanc vocem Aristoteles vel etiam hanc vocem homo quae tibi proponitur, quia audis eam per modum existentis in prospectu auditus tui. Sed rem significatam isto nomine tu non cognoscis per modum simpliciter et proprie singularem, quia tu numquam cognoscis distincte Aristotelem a Platone vel Roberto, nisi per circumlocutionem tibi factam ab aliquibus, ut quod Aristoteles fuit unus homo natus in Graecia; discipulus Platonis; consultor regis Alexandri; qui composuit tales libros, etc. Modo talis circumlocutio non est secundum conceptum simpliciter singularem, quia ponamus, sive sit verum sive sit falsum, quod unus alter habuit consimiles conditiones, illa circumlocutio ita conveniret illi sicut isti, nec magis per talem locutionem intelligis unum quam alium. Sed tamen, verum est quod illud nomen Aristoteles sibi fuit impositum ad significandum eum se cundum conceptum singularem, quia demonstrantes eum in prospectu suo dixerunt iste puer vocatur Aristoteles.”
- 23.
“Tunc igitur revertendo ad propositum, dico quod intellectus cum a phantasmate recipit speciem vel intellectionem Sortis cum tali confusione magnitudinis et situs, facit rem apparere per modum exsistentis in prospectu cognoscentis, intellectus intelligit illum modo singulari. Sed intellectus potest illam confusionem distinguere et abstrahere conceptum substantiae vel albedinis a conceptu situs, ut non amplius res percipiatur per modum exsistentis in prospectu cognoscentis, et tunc erit conceptus communis. Unde cum elicitus fuerit conceptus Sortis abstracte a conceptibus situs et albedinis et aliorum accidentium vel extraneorum, ille iam non magis repraesentabit Sortem quam Platonem et erit conceptus communis a quo sumitur hoc nomen ‘homo.’”
- 24.
“Sed prius per sensum et consequenter per intellectum iudicabimus hoc animal vel hunc hominem confuse cum situ quam universaliter animal vel hominem abtrahendo a repraesentatione situs. Et tunc notandum est quod quodlibet universale habet suum singulare vagum sibi correspondens, ut corpus/hoc corpus, animal/hoc animal, homo/hic homo. Modo apud sensum prius est individuum vagum magis universalis quam individuum vagum minus universalis, nam sensus prius iudicat hoc corpus quam hoc animal. Ideo abstrahendo intellectus prius iudicabit magis universale quam minus universale, ut corpus quam animal.”
- 25.
QPHYS I, q. 7 ‘Opinio modernorum’: “Et si oporteret equum prius cognoscere secundum conceptus generales ipsius quam secundum conceptum specificum, sequeretur quod, viso equo, oportet multum tempus apponere antequam homo conciperet ispum conceptum specificum; quod quilibet experitur falsum.” Cf. the text of Scotus cited above in n. 14 and Ockham, Ordinatio I d. 3, q. 5 (Brown and Gál [OTh II, 458]).
Bibliography
Primary
Duns Scotus, J. (1954). Ordinatio I, dist. 3. In C. Balić et al. (Eds.), Opera omnia (Vol. 3). Vatican City: Vatican Press.
Duns Scotus, J. (1960). Lectura I, dist. 3. In C. Balić et al. (Eds.), Opera omnia (Vol. 16). Vatican City: Vatican Press.
Duns Scotus, J. (2004). In A. B. Wolter and O. V. Bychkov (Trans. and Ed.), The examined report of the Paris lecture: Reportatio I–A, Latin text and English translation. St. Bonaventure: Franciscan Institute. Rep. Parisiensis I-A prol. q. 2 n. 157 (ed. BW 56).
Duns Scotus, J. (2006). Quaestiones super secundum et tertium De anima. In T. Noone et al. (Eds.), Opera Phiosophica (Vol. 5). St. Bonaventure: Franciscan Institute.
Kilwardby, R. (1992). In G. Leibold (Ed.), Quaestiones in secundum librum Sententiarum. Munich: Verlag der Bayerischen.
Locke, J. (1996). An essay concerning human understanding. Abridged and edited by Kenneth Winkler. Indianapolis: Hackett.
Secondary
Alcorta, J. I. (1968). De ente ut primo cognito secundum Scotum. In De doctrina Ioannis Duns Scoti, Acta Congressus Scotistici Internationalis, Oxonii et Edinburgi 11–17 Sept. 1966 celebrati (Vol. 2, pp. 93–103). Rome: Societas Internationalis Scotistica.
de Libera, A. (1996). La querelle des universaux: De Platon à la fin du Moyen-Âge. Paris: Seuil.
Goris, W. (2007). Absolute Beginners: Der mittelalterliche Beitrag zu einem Ausgang vom Unbedingten. Leiden: Brill.
Heiser, B. (1942). The Primum cognitum according to Duns Scotus. Franciscan Studies 2, 193–216.
Honnefelder, L. (1979). Ens inquantum ens: Der Begriff des Seienden als solchen als Gegenstand der Metaphysik nach der Lehre des Joannes Duns Scotus. Münster: Aschendorff.
Klug, H. (1927). Das Objekt unseres Verstandes und die okkulte Erkenntniskraft unserer Seele nach dem seligen Johannes Duns Skotus. Franziskanische Studien, 14, 68–90.
Noone, T. (2009). Scotus on mind and being: Transcendental and developmental psychology. Acta Philosophica, 18, 249–282.
Noone, T. (2011). Of angels and men: Sketches from high medieval epistemology. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Noone, T. (2012). Duns Scotus on angelic knowledge. In T. Hoffmann (Ed.), A companion to angels in medieval philosophy (pp. 187–221). Leiden: Brill.
Pickavé, M. (2007). Heinrich von Gent über Metaphysik als erste Wissenschaft: Studien zu einem Metaphysikentwurf aus dem letzten Viertel des 13. Jahrhunderts. Brill: Leiden.
Pini, G. (2008). Scotus on the object of cognitive acts. Franciscan Studies, 66, 281–315.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Editor information
Editors and Affiliations
Rights and permissions
Copyright information
© 2017 Springer International Publishing Switzerland
About this chapter
Cite this chapter
Noone, T.B. (2017). Scotus and Buridan on the First Known (Primum cognitum). In: Klima, G. (eds) Questions on the Soul by John Buridan and Others. Historical-Analytical Studies on Nature, Mind and Action, vol 3. Springer, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-319-51763-6_14
Download citation
DOI: https://doi.org/10.1007/978-3-319-51763-6_14
Published:
Publisher Name: Springer, Cham
Print ISBN: 978-3-319-51762-9
Online ISBN: 978-3-319-51763-6
eBook Packages: Religion and PhilosophyPhilosophy and Religion (R0)