Een basis voor morgen

Marijke komt nu al jaren in gezinnen met een dementerende. ‘Met vallen en opstaan’, vertelt ze, ‘heb ik geleerd wat ik wel en niet kan zeggen tegen de familie. In het begin had ik bijvoorbeeld niet in de gaten dat ik bij de cliënt soms dingen gedaan kreeg die de familie niet of nauwelijks lukte. Ik deed gewoon mijn werk. En ik stond er nooit zo bij stil hoe de familie dat ervoer. Pas toen ik er dieper over ging nadenken, kreeg ik door wat mijn succes voor de partner moest betekenen.’ Marijke geeft aan dat, hoe welkom haar hulp vaak in praktisch opzicht is, ze soms met argusogen door de familie wordt bekeken. Als buitenstaander dring je plotseling binnen in de intimiteit van een gezin. En dat niet alleen. Of je wilt of niet, je wordt toeschouwer van een jarenlange relatie met alle bijhorende patronen. Wat ook speelt, is dat de partner moet toezien dat de wederhelft zich aan een vreemde hecht. ‘De partner heeft natuurlijk wel om de hulp gevraagd, maar zit nou niet meteen op een nieuwe verstandhouding met de ander te wachten. Meestal gaat die jaloersheid wel over’, zegt ze. ‘Maar zeker in het begin heb je nog wel dat je het in de ogen van de familieleden nooit goed doet. Dan leggen ze op alle slakken zout. Of als je iemand in bad doet, dan blijven ze almaar om je heen draaien. Nog even een aanwijzing geven, nog even een handdoek voor je halen, en ga zo maar door. Allemaal zaken die je zelf ook wel uit kunt vinden. Ik begrijp wel dat het moeilijk voor ze is, zo’ vreemde die het overneemt, maar tegelijkertijd denk ik ook: mens, benut die tijd nou toch om iets te doen waar je anders niet aan toekomt. Want daar klagen ze allemaal over. Dat ze geen moment rust hebben, dat ze geen ogenblik aan zichzelf toekomen. Altijd de dementerende om je heen. Ik zou er trouwens zelf ook gek van worden als mijn man voortdurend om me heen zou drentelen.’