De theorie van de RET

Abstract

Je jongste dochter zit in groep 8 van de basisschool. Omdat bijna alle andere kinderen uit de klas een eigen computer op kun kamer hebben, geef je er haar ook maar een (zo gaat dat nu eenmaal). Je spreekt duidelijk met haar af wanneer en hoelang ze mag computeren en voor welke sites ze moet oppassen, en ze lijkt zich in eerste instantie goed aan de afspraken te houden. Na enkele maanden echter valt het je op dat het kind zo moe is. Ze heeft last van problemen met de concentratie, ze is erg prikkelbaar, kortom: ze is zichzelf niet meer. Op het schoolplein praat je met andere ouders en tot je schrik (of geruststelling?) kom je erachter dat er veel meer kinderen zijn die dergelijk gedrag vertonen. De ouders spreken met elkaar af om beter toezicht te houden op het computergedrag van de kinderen en elkaar op de hoogte te houden van hun bevindingen. Al na enkele dagen is het prijs: de vader van een van de kinderen komt erachter dat ze elkaar sites doorsturen met de meest gruwelijke inhoud: suïcides van jongeren. Kennelijk is een van de kinderen erin geslaagd een adres te bemachtigen van een instantie (politie? brandweer?) die het beeldmateriaal verzamelt van allerlei geslaagde pogingen tot zelfdoding van jongeren. De beelden zijn afschuwelijk: losse hoofden die op de treinrails staan, uiteengereten lichamen en lichaamsdelen, kinderen met opengesneden polsen die zijn doodgebloed. Voor volwassenen zijn dergelijke afbeeldingen niet om aan te zien, laat staan voor kinderen. Geen wonder dat ze 's nachts geen oog dichtdoen en totaal van slag raken. En de grootste ellende is misschien nog wel het feit dat de betrokken kinderen allemaal meedoen met het bezoeken van deze site omdat ze niet voor watje willen worden versleten en daardoor buiten de groep zouden vallen. Dus hebben ze zich grootgehouden voor elkaar en voor hun ouders, ten koste van hun psychische en lichamelijke gezondheid.